Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chodziła ta książka za mną odkąd się ukazała, aż ją w końcu kupiłam. Czy było warto?

Grupa przyjaciół dziesięć lat wcześniej była tą wiodącą na uczelni. Bractwa, siostrzeństwa, studencka elita. Trzymali się razem, zakochiwali, kłócili, rywalizowali, zazdrościli, aż dotrwali do zakończenia edukacji. Jednak nie wszyscy. Jedno z nich zostało brutalnie zamordowane.
Teraz po latach, na zjeździe absolwentów, nadszedł czas, gdy wspomnienia ze wspólnych lat mogą nie tylko przywołać obraz szczęśliwych chwil, ale również wyciągnąć na wierzch głęboko skrywane sekrety.

Każde z nich ma swoje tajemnice i jak się okazuje każde z nich miało sposobność by zabić. Kto z nich okaże się bestią?
Jedna z tych osób zrobi wszystko, by konfrontacja z przeszłością i jednocześnie kara za zbrodnię, miała miejsce właśnie tego wieczoru podczas zjazdu.

Lubię, gdy w fabule grupa ludzi ma wspólne studenckie wspomnienia i gdy kryją one w sobie sekrety i dawne zaszłości.
Trochę gniecie mnie świadomość, że pomysł na historię z dużym potencjałem, nie został do końca wykorzystany.
Fabuła była dość nierówna. Raz przyciągała, a za chwilę nużyła, by znów przykuć naszą uwagę i potem lekko znudzić, wreszcie na koniec dać nam to BUM, chociaż nie z takim wielkim hukiem z jakim się spodziewałam.
Liczyłam, że to będzie bardziej wciągający thriller psychologiczny, bo przecież chodził za mną i mędził- kup mnie, kup mnie…przeczytaj. Był mniej wciągający niż sobie obiecywałam, ale nie tragiczny.
I mimo iż nie powalił mnie na kolana, to i tak oceniam lekturę na plus…za te studenckie czasy, bo z dorosłości to tutaj mamy niewiele. Bohaterowie tej książki mimo upływu lat, wciąż jakby mentalnie są zastali w czasie ;).

Chodziła ta książka za mną odkąd się ukazała, aż ją w końcu kupiłam. Czy było warto?

Grupa przyjaciół dziesięć lat wcześniej była tą wiodącą na uczelni. Bractwa, siostrzeństwa, studencka elita. Trzymali się razem, zakochiwali, kłócili, rywalizowali, zazdrościli, aż dotrwali do zakończenia...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli podczas czytania lubicie czuć wzruszenie i targające wami emocje, które podpięte są pod wysokie napięcie, to sięgnijcie po “Chaos, który powstał w ciszy”, autorstwa Dominiki Kawczyńskiej-Wojtuś.

To książka, która obala stereotypy, że o macierzyństwie trzeba mówić tylko dobrze.
Siła rodzicielskiej miłości, która wpada z impetem w nasze życie jest zaskakująca, jednak często za słodkimi kadrami cudnych dziecięcych uśmiechów, kryją się cienie matczynego zmęczenia, często frustracji i chwile marzeń do odrobiny własnej przestrzeni, gdzie np chęć przeczytania kilku rozdziałów książki jest silniejsza niż kręcenie kolejnej zupki.

Bohaterka tej powieści również zmaga się z takimi dylematami. W jej macierzyńskim świecie bulgocze miłość- doprawiona strachem i troskami, potrzeba chwili dla siebie-przyprawiona wyrzutami sumienia, a wszystko to okraszone tęsknym marzeniem powrotu do artystycznego świata, w którym tak dobrze odnajdywała się przed urodzeniem synka.
Autorka jeszcze bardziej zamieszała w tym kotle sprzecznych uczuć dorzucając koszmar rodem z najczarniejszych matczynych snów- uprowadzenie dziecka, posypała sekretami z przeszłości i brakiem zaufania do najbliższych.

Czy wypowiedziane nieopatrznie słowa, mogą być podstawą do obarczenia matki odpowiedzialnością za zaginięcie jej synka i wyrządzenia mu krzywdy?
Czy macierzyńska miłość, wytarmoszona przez nieprzespane noce, będzie na tyle silna, by stanąć oko w oko z koszmarem?

W tej historii mamy ukazane macierzyństwo bez pudrowania, skomplikowane relacje rodzinne, niebezpieczne układy, nielegalne działania, a jednak i tak na pierwszy plan wybija się miłość, ta najczystsza i nie do podrobienia…rodzicielska.
Autorka świetnie zakręciła wszystkimi wątkami, które wrzuciła w ten fabularny kociołek, doprawiła emocjami i podlała napięciem, a całość zaserwowała z wieloma niewiadomymi i wciągnęła czytelnika w wir wydarzeń, zapewniając nam lekturę pełną zagadek.
Podczas lektury mamy też zapewnioną wycieczkę po Łodzi, zarówno tej artystycznej kolorowej, jak i tej zwykłej, szarej. W połączeniu z całą historią mamy bardzo fantastyczny i emocjonujący wypad w miasto.
Bonusem jest cudnie nietuzinkowa okładka wyczarowana przez @kawka199

Jeśli podczas czytania lubicie czuć wzruszenie i targające wami emocje, które podpięte są pod wysokie napięcie, to sięgnijcie po “Chaos, który powstał w ciszy”, autorstwa Dominiki Kawczyńskiej-Wojtuś.

To książka, która obala stereotypy, że o macierzyństwie trzeba mówić tylko dobrze.
Siła ...

Rozwiń

Zwiń

Trudno powiedzieć aby ta historia mnie zachwyciła, liczyłam na coś bardziej intrygującego. Z emocjami i napięciem daleko jej do “Pomocy domowej” Freidy McFadden, mimo, że autorka się starała.

W skrócie- Maria sprząta domy innych ludzi, jak trzeba to w trosce o ich bezpieczeństwo, posprząta również im życie, żeby się żadne takie wredne ludzie nie pałętały po ich areale.
Nie każdy jest zadowolony z tej kosmetyki, mimo iż są one z korzyścią dla nich.
Maria kiedyś posprzątała własne życie i potem jakoś tak wszystko popłynęło…
A w sprzątaniu jest naprawdę dobra.
Czy te porządki opłacą się kobiecie, czy wręcz przeciwnie doprowadzą ją do zguby?

Miałam wrażenie, że wszystko co robi Maria było opisane bez emocji, chociaż w fabule powinno od nich aż kipieć. Mimo różnych “mrożących krew w żyłach” wydarzeń, brakowało mi tu energii i wartkiej akcji, która była mocno powolna i przeprowadzona w nieciekawy sposób. Pomysł na fabułę był, chociaż realizacja wyszła bardzo płasko, tak jak spłaszczone były postacie w tej książce. Brak emocji i napięcia wysuwał się na pierwszy plan właśnie przez tę nieciekawą powolność.
Momentami było dość nudno.
I mimo iż autorka starała się ubarwić tę historię powrotem do przeszłości bohaterki, to i tam nie można było znaleźć nic co poszarpało by naszymi nerwami i zadziałało na wyobraźnię.

Nie wiem też kto robi te opisy na okładkę i czy w ogóle ta osoba przeczytała tę książkę. W opisie mamy - ''(...) jej klienci zatrudniają ją, by uporządkowała im życie, a ona bardzo poważnie podchodzi do swoich obowiązków(...).'' Otóż nie, klienci zatrudniają ją do sprzątania swoich domów, a zabijanie wychodzi jej tak mimo woli.
Mimo starań autorki, ta pozycja nie powtórzyła sukcesu “Pomocy domowej”.

Trudno powiedzieć aby ta historia mnie zachwyciła, liczyłam na coś bardziej intrygującego. Z emocjami i napięciem daleko jej do “Pomocy domowej” Freidy McFadden, mimo, że autorka się starała.

W skrócie- Maria sprząta domy innych ludzi, jak trzeba to w trosce o ich bezpieczeństwo, posprząt...

Rozwiń

Zwiń

Za pięknymi kadrami w mediach społecznościowych może kryć się pustka.

Joanna, to infulencerka prowadząca na instagramie popularne konto, na którym pokazuje swoje wystylizowane życie. Piękny dom, eleganckie bibeloty, cudne zdjęcia, beztroska i szczęście wylewające się z każdej fotki.
Jednak po drugiej stronie obiektywu, mimo zamożności, stabilnego życia i zaradnego męża, kryje się kobieta przepełniona żalem.
W tym złudnym obrazku kreowanym dla świata, samotność we dwoje wiedzie prym. Po przeżytej przed laty tragedii, dwoje bliskich sobie kiedyś osób oddaliło się od siebie.

Jeszcze zdarzają im się porywy na bliskość, ale oboje zachowują się jak przysłowiowy żuraw i czapla, Gdy ona szuka czułości, mąż ją odtrąca. Z kolei gdy jemu zbierze się na amory, żona pozdrawia go środkowym palcem.
Dorastająca, rozpieszczona córka też nie ułatwia im życia, tylko dostarcza nowych trosk.

Joanna czuje się niedowartościowana, męczy ją małżeńska samotność tak na co dzień jak i w łóżku. Duży dom i eleganckie, dopieszczone wnętrza już jej nie satysfakcjonują, a kreowane na zdjęciach szczęście nie cieszy. Chciałaby być szczęśliwa tak naprawdę.
Czy remedium na małżeńską stagnację i na dowartościowanie siebie może być romans? I czy taka przygoda może skończyć się happy endem z otwartym rozdziałem do radosnej przyszłości, czy wręcz przeciwnie, to będzie porażka?
Czy życie bez pozorów, bez silenia się na #moje_piękne_życie będzie możliwe?
Czy z więzienia złudnych pozorów da się uwolnić?
Czy ludzie zaakceptują prawdę i czy ona sama ją zaakceptuje?


Autorka tak bardzo trafiła w punkt i świetnie przedstawiła mechanizmy działania instagramowego świata i manipulacji pozorami.
I niby to nie są prawdy objawione, bo to wszystko wiemy, a jednak czytając przekonujemy się po raz kolejny jaki ten światek jest złudny.

Ta historia potwierdza powiedzenie- nie wszystko złoto co się świeci
Czy polubiłam się z bohaterką? Chyba nie do końca. Irytowała mnie jej krnąbrność poniekąd ślepota nie wybiegająca poza jej własny nos i zbyt szybkie zamykanie kolejnych rozdziałów życia.
Ogólnie w książce roiło się od mitomanów, manipulantów, egoistów, a to jest odzwierciedleniem wielu rzeczywistości.

Za pięknymi kadrami w mediach społecznościowych może kryć się pustka.

Joanna, to infulencerka prowadząca na instagramie popularne konto, na którym pokazuje swoje wystylizowane życie. Piękny dom, eleganckie bibeloty, cudne zdjęcia, beztroska i szczęście wylewające się z każdej fotki.
Jedna...

Rozwiń

Zwiń

“Pod cichą muzyką, migoczącym światłem świec i wypolerowanymi sztućcami, w tym ogromnym domu czaiło się gęste, nieprzemijające napięcie i tajemnice skrywane w ciemnych kątach ”.

Kobieta budzi się ze śpiączki. Nie pamięta jak się nazywa, jak znalazła się w szpitalu i kim są ludzie twierdzący, że są jej kochającą rodziną.
Mówią, że ma na imię Marla.
W wypadku do którego doszło i w wyniku, którego znalazła się w szpitalu, zginęła inna kobieta jadąca z nią samochodem.
Kim była? Tego też nie pamięta.

Po powrocie do domu, luksusowej rezydencji, w otoczeniu kochającego męża, troskliwej teściowej, dzieci i służby, jest szansa, że Marla dojdzie do siebie, odzyska pamięć i zdrowie.
Nie rozumie tylko dlaczego jest tak mocno izolowana od pozostałej rodziny i znajomych. Mówią, że to w trosce o jej dobro, jednak kobieta czuje się jak więzień wśród obcych sobie ludzi.
Tak bardzo chciałaby pamiętać i tak bardzo nie czuje się tą osobą, za którą ją wszyscy biorą. Ale czy wszyscy mogliby się mylić? Lub co gorsze czy wszyscy mogliby kłamać?

Gdy wracają fragmentaryczne strzępki wspomnień nie wszystkim się to podoba. Wiele niepokojących zdarzeń, do których dochodzi, wskazuje na to, że kobieta może być w niebezpieczeństwie.
Czy zdoła odzyskać pamięć nim zagrożenie stanie się zbyt realne?

Z książkami tej autorki mam skomplikowaną relację, są dobre, jednak zawsze znalazłam jakieś “ale”… przeważnie męczyła mnie mnogość opisów. Tutaj na szczęście tego nie było. Fabuła spleciona w tajemniczych wątków, plus energiczna, wartka akcja, zagadki ,wiele niewiadomych, ciekawe postaci i skomplikowane relacje rodzinne, to wszystko sprawiło, że historia wciąga i pochłania się ją błyskawicznie.
To jedna z tych lektur, którą czyta się na zasadzie - jeszcze jeden rozdział.
Bogata rodzina, ogromne pieniądze, piękni ludzie i ich brzydkie sekrety.
Może nie do końca przekonało mnie wyjaśnienie, może bym je bardziej urelaniła, ale… jak to mówią- kto bogatemu zabroni? Ano nikt. I dlatego w tej książce bogaci szaleli.
Pozycję przeczytałam na empik go w abonamencie, bez współpracy, więc szczerze polecam.

“Pod cichą muzyką, migoczącym światłem świec i wypolerowanymi sztućcami, w tym ogromnym domu czaiło się gęste, nieprzemijające napięcie i tajemnice skrywane w ciemnych kątach ”.

Kobieta budzi się ze śpiączki. Nie pamięta jak się nazywa, jak znalazła się w szpitalu i kim są ludzie twierd...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli chodzi o książki Karin Slaughter, to zawsze brałam je za pewniaka i z każdą pozycją miałam wrażenie, że autorka robi się coraz lepsza, a jej historie coraz mocniejsze.
Niestety, nie tym razem.

O ile początek przykuwa uwagę, jest napięcie, dreszcz i zapowiedź wciągającej czytelniczej przygody, o tyle im dalej w fabułę, tym historia bardziej nużyła. Brnięcie przez nią przypominało przedzieranie się przez mentalne kamieniołomy.
Ile tutaj było zaserwowanych niepotrzebnych dłużyzn w opisach, bezsensownych rozmów i “ciekawostek” ze świata nauki, to było tak zbędne, że aż bolało.
Książka, która mogła zawierać w sobie dość dobrą historię, była właściwie międleniem o niczym.
Brnęłam w to i czekałam aż wydarzy się coś co mnie przekona i do fabuły i do bohaterów, coś co sprawi, że ta mnogość stron będzie uzasadniona i że uznam, iż ten nadmiar słowa był po coś.
Mimo różnych akcji zabrakło w tym wszystkim dynamiki. Mało koncentratu, za dużo rozwodnionego przecieru.
I czytając miałam wrażenie, że sama sobie zadaje pokutę za winy popełnione i za te, które dopiero popełnię.
Ta lektura to była droga przez mękę. To nie była Karin Slaughter jaką znam.
Wielkie rozczarowanie.
Zastanawiam się, czy autorka nudziła się podczas pisania, bo jak podczas czytania bardzo!

Jeśli chodzi o książki Karin Slaughter, to zawsze brałam je za pewniaka i z każdą pozycją miałam wrażenie, że autorka robi się coraz lepsza, a jej historie coraz mocniejsze.
Niestety, nie tym razem.

O ile początek przykuwa uwagę, jest napięcie, dreszcz i zapowiedź wciągającej czytelniczej...

Rozwiń

Zwiń

Moja znajomość z twórczością Jess Ryder przechodzi wzloty i upadki. Niektórymi pomysłami na książkę jestem zachwycona, innymi wręcz przeciwnie. Zwłaszcza, gdy w realizacji pomysłu coś nie pyknęło.
Jak było tym razem? ... Powiem jedno- zaiskrzyło.
🔸️
On przystojny, ona też niczego sobie, a całości dopełnia urocza córeczka. Rodzina jak z obrazka.
Kiedyś Amber miała zaplanowane życie i realizowała je punkt po punkcie- szkoła, kariera, mąż, dziecko, dla posiadania którego gotowa była na wiele.
Tyle, że kiedyś tak pewna siebie kobieta, teraz boryka się z depresją poporodową.
Jest zmęczona, zestresowana, pełna poczucia winy i nie potrafi cieszyć się macierzyństwem.
Rodzina bagatelizuje sytuację, ale jest ktoś kto ją bacznie obserwuje i widzi i wie, że Amber nie nadaje się na matkę.
Kiedy wydaje się, że fundamenty udanego małżeństwa zaczynają się kruszyć, za radą siostry kobieta wraz z mężem wyjeżdża na weekend tylko we dwoje.
Ten jeden weekend i pewien zagubiony klucz zapoczątkują szereg wydarzeń, w wyniku których pewnej nocy dziecko znikna ze swojego łóżeczka.
Ta jedna noc sprawia, że życie Amber legnie w gruzach. Rozpacz, ból, niewiedza.
Dramat rodziców, wzajemne oskarżenia i wychodzące na jaw sekrety... i coraz więcej sekretów i coraz więcej nowych dramatów.
🔸️
Ta historia do mnie trafiła, znalazłam z tą książką wspólne flow i czytało mi się idealnie. Było wciągająco.
Fakt, że po dynamicznym początku akcja fabuły w połowie wyhamowała i nawet w pewnym stopniu stała się przewidywalna, ale nie odebrało mi to przyjemności z czytania. Punkt widzenia całej sprawy ukazany z perspektywy trzech osób nadał historii jeszcze bardziej ciekawy rys.
To dobry thriller i myślę, że fanów tego gatunku zainteresuje.

Moja znajomość z twórczością Jess Ryder przechodzi wzloty i upadki. Niektórymi pomysłami na książkę jestem zachwycona, innymi wręcz przeciwnie. Zwłaszcza, gdy w realizacji pomysłu coś nie pyknęło.
Jak było tym razem? ... Powiem jedno- zaiskrzyło.
🔸️
On przystojny, ona też niczego sobie, a ...

Rozwiń

Zwiń

Współczesna arystokracja wcale nie jest łatwiejsza w obsłudze niż ta z zamierzchłych czasów 🙂.

Marta, to wieczny lekkoduch. Dziś jest tu, jutro tam. Nigdzie nie potrafi zagrzać miejsca, zawsze ją gdzieś nosi.
Gdy dostaje propozycję pracy w Brukseli, w rezydencji baronowej Josephine, otoczonej pięknym ogrodem, nie waha się ani chwili.
Ahoj nowa przygodo!

Na miejscu czekają na nią: stary, duży dom, pokoje do których nie wolno wchodzić i szopa w ogrodzie, do której nie wolno się zbliżać; stara baronowa- wyniosła, złośliwa i wymagająca; jej syn, człowiek dość sympatyczny, ale z tajemnicami plus jego żona, borykająca się ze swoimi demonami, depresją i nieustającym żalem po śmierci dzieci, oraz ich trzyletni synek.

Zmienne nastroje baronowej młodszej i regulaminy ustanowione przez baronową starszą urozmaicają dzień Marcie, która stara się jak najlepiej wykazać w roli gosposi. Nie ma nudy.
Jej poprzedniczka odeszła w niewyjaśnionych okolicznościach, a może nawet zniknęła? Już sama ta myśl przyprawia Martę o dreszcze. Do tego jeszcze ta trucizna pałętająca się po domu i ten ciągle gotowany kompot przez niestabilną emocjonalnie baronową młodszą, z nakazem picia dla wszystkich.

Młoda gosposia zaczyna czuć się niepewnie w tym pełnym tajemnic domu. Ciągła kontrola, oskarżenie jej o romans z baronem, a w tle niepokojąca historia dotycząca śmierci dzieci.
Robi się dziwnie.

Klimat był, sceneria była, pomysł na historię był, kandydaci na bohaterów byli…więc co się zesrało?
Ano wszystko co miało potencjał nie zostało należycie wykorzystane. A była szansa na mrok, na dreszcz, na bezdech podczas czytania.
I na koniec jeszcze ten twist, który zrobił fikołka i wykopyrtnął fabułę rekordowo.

Moim zdaniem, skoro autorka zrobiła takie dobre podwaliny na świetną historię z dreszczem: sceneria, odludne miejsce, dziwne zachowania mieszkańców, sekrety i mnożące się podejrzenia, to właśnie tam powinno się dziać, szaleć i wyrabiać, ale niestety tego wszystkiego zabrakło.
Chociaż zapowiadało się całkiem nieźle, to mnie ta książka nie przekonała.
Dobry pomysł, który skończył źle.

Współczesna arystokracja wcale nie jest łatwiejsza w obsłudze niż ta z zamierzchłych czasów 🙂.

Marta, to wieczny lekkoduch. Dziś jest tu, jutro tam. Nigdzie nie potrafi zagrzać miejsca, zawsze ją gdzieś nosi.
Gdy dostaje propozycję pracy w Brukseli, w rezydencji baronowej Josephine, otoc...

Rozwiń

Zwiń